Δεν μπορώ να βγάλω την εικόνα της Ιωάννας απο το μυαλό μου όταν

Διαβάζω μιά μουσικοκριτικό της δεκαετίας του 30 να μιλάει για το ρεμπέτικο και να λέει (φοράει ενα μάυρο μεγάλο καπέλο κάπως στραβό - την εποχή εκείνη το ρεμπέτικο θέλαν να χαθεί γιατί θύμιζε οθωμανική αυτοκρατορία...) (για να βοηθήσω στην εικόνα Ιον-καπέλο-ατελείωτα μακρυ τσιγάρο-το ένα ποδάρι πάνω στο άλλο-μούρη κουράδι)

Ποιοι "καλλιτέχναι" και "καλλιτέχνιδες" άραγε στρατολογήθηκαν και από πού, για την επαίσχυντον αυτή μουσικήν συγκομιδήν; Καλλίτερα να μην εισέλθωμεν σε λεπτομέρειας.
Έτσι βρισκόμεθα σε μία επιπολής επισκόπησιν εμπρός σε μίαν αποκαρδιωτικήν αντινομία. Ενώ η Ελληνική αστική κοινωνία μουσικώς διαπαιδαγωγείται και προοδεύει σε βαθμόν ώστε να προκαλή τον θαυμασμό των ξένων, ο ελληνικός λαός αφίνεται αδιαπαιδαγώγητος και ανερμάτιστος στην τύχη του, και σέρνεται μέσα στο ρεύμα ενός δυσώδους μουσικού οχετού... Αυτό διαπιστώσαμε με μια πρόχειρη έρευνα.

And then there's more

Η "παξιμαδοκλέφτρα", η "Κακούργα πεθερά", το "Ξύσου γέρο", το "Λάζικο", ο "Ταμπαχανιώτικος μανές", ο "Χασικλής", ο "Γκαρίπ Χετζάς", το "Γκέλ γκέλ μπαρισαλούμ" και πλείστα παρόμοια ακατανόμαστα τουρκόφωνα και αλβανόφωνα κομμάτια, ταπεινά, χυδαία και γαιώδη, που χαμοσέρνουν την τέχνη των ήχων στα βρωμερώτερα επίπεδα σαρκικής μουσικής ρυπαρογραφίας - ιδού το άπαντον των μουσικών απολαύσεων του ελληνικού λαού.