True story

Προσπαθώ να μην είμαι μικρή, να ανοίγω το βλέμμα μου όποτε σμίγω τα φρύδια, να ανοίγω τα βήμα μου όποτε πάω αργά, να σκέφτομαι όμορφα όποτε από ραθυμία επιλέγω την γκρίνια. Προσπαθώ αληθινά να μην ενοχλούμαι από καταστάσεις που δεν προκύπτουν από κάποια αδικία ή κακόβουλη συμπεριφορά απέναντι μου. Δεν μου τα λέω με τόσο ωραία λόγια, αλλά προσπαθώ με τόση επιμονή να το καταφέρω. Και η ασήμαντη αφορμή να δω την αποτυχία μου, είναι πάντα κάτι γελοίο. Σήμερα έτρεμαν τα χέρια μου από θυμό όταν η συγκάτοικος μου για 100η φορά μου είπε “hola” με τον ίδιο τρόπο. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι για κάποιον είναι λογικό, ή όμορφο, ή τουλάχιστον ανεκτό να προφέρει το “γεια” χρησιμοποιώντας πάντα την ίδια τονικότητα, το ίδιο μήκος κύματος, πως μπορείς να γίνεσαι τόσο πεζός και ανέμπνευστος στην πρώτη επαφή, όταν προσπαθείς να προσεγγίσεις, να επικοινωνήσεις με κάποια άλλη ύπαρξη. Αυτά μου τα λέω ακριβώς έτσι. Είμαι στο δωμάτιο μου, την ακούω να μπαίνει, αρχίζω να εκνευρίζομαι-άδικα, μπορεί να το πει διαφορετικά αυτή τη φορά-κοιτάω επίμονα την οθόνη του υπολογιστή μου προσπαθώντας να την δω και δεν τα καταφέρνω, περπατάει στο διάδρομο-αφού κλειδώσει την πόρτα στις 8 το απόγευμα-αυτό με εκνευρίζει επίσης, έστω λιγότερο, και μου προσθέτει κάποια αμηχανία- αλλά αυτή φτάνει στην πόρτα μου και κάνει το βήμα ελαφρώς χοροπηδηχτό μόνο για να πει με αυτόν τον τρομακτικά ολόιδιο, άδειο από κάθε νόημα πια-κάποτε νομίζω συνδεόταν με το χοροπηδηχτό γι αυτό τονίζει περισσότερο το la από το ho-τρόπο, γεια, και να με πιέσει να απαντήσω κι εγώ, στο όνομα ακριβώς αυτής της δέσμευσης να κάνω τον κόσμο καλύτερο κάνοντας εμένα πρώτα. Η γερμανική της ύπαρξη-αρχίζω μέσα μου-δεν διανοείται πως μου αξίζει να αλλάζει την τονικότητα σ' αυτό το χοροπηδηχτό της hola μία στις τόσες, ότι εγώ ναι, θα έβρισκα αξία μέσα σε αυτή την αλλαγή, και αυτή όχι δεν χρειάζεται να πάψει να κλειδώνει την πόρτα, φτάνει να λέει γεια, φανερώνοντας κάτι-δεν μπορεί να το λέει με τον ίδιο τρόπο όταν γυρνάει απ' την δουλειά ή στις 5 το πρωί μεθυσμένη-κι εγώ υπόσχομαι,αλήθεια, να κάνω το ίδιο. Τώρα προσπαθώ να το πω όσο πιο άχρωμα και όχι ιδιαιτέρως αγενώς μπορώ, για να πιάσει αυτή την ειρωνεία μου, ή την παγωμάρα μου, να αντιληφθεί την λεπτομέρεια αυτή, που δεν αισθάνεται λόγω προφανώς, της ολικής της αναισθησίας, σε ό,τι έχει να κάνει με επαφή-ας πούμε δεν μπορείς να πιστεύεις ότι είναι διασκεδαστικό να προτείνεις πλάγια-δεν θα ήταν καλύτερα ίσως αν-αλλάζαμε θέση στα μαχαιροπίρουνα, αντί να λες θέλω να αλλάξω θέση στα μαχαιροπίρουνα γιατί για μένα είναι πολύ σημαντικό το μαχαίρι να είναι αριστερά-και για μένα δεν έχει καμία σημασία πού είναι το μαχαίρι αλλά αν για σένα έχει κομμάτια να γίνει βαλτο αριστερά, φτάνει, έλεος, να μου το ζητήσεις και να μην προσπαθήσεις να το φέρεις πλαγίως ή υπογείως στην κουβέντα! Μιλάμε για τα μαχαιροπίρουνα, για όνομα. Η το χειρότερο,να χρησιμοποιείς πάντα την ίδια κούπα-εγώ φυσικά να μην έχω ιδέα-για ποιο λόγο να δεθείς με μία κούπα όταν είναι ολόιδια με τις υπόλοιπες 5 του σετ, αυτό δεν είναι κάποια όμορφη λεπτομέρεια της προσωπικότητας σου- είναι δέσιμο με μία κούπα-και να μου λες “ίσως να χρησιμοποιούσες τη δική σου;” Δεν έχω δική μου φυσικά για ποιο λόγο να δεθώ με μία κούπα και πάνω απ' όλα τι είναι αυτό το πλάγιο-άχρωμο-δήθεν ευγενικό ΊΣΩΣ. Δεν μου αρέσουν τα ίσως. Όπως δεν μου αρέσει να ενδιαφέρει τον κόσμο που μπαίνει το μαχαίρι και να μην τον ενδιαφέρει να κάνει μία κουβέντα πριν κοιμηθεί-οι κουβέντες που περιλαμβάνουν πληκτρολόγηση ή μάλλον η ανάγκη γι αυτές προκύπτει από την έλλειψη των κανονικών-που περιλαμβάνουν σάλιο- και άρα επιβεβαιώνει αυτό που λέω, ότι είναι ανεπίτρεπτο να ζεις προφέροντας το “hola” με τον ίδιο τρόπο, να θέλεις το μαχαίρι αριστερά, να δένεσαι με μία κούπα και ποτέ να μην έρθεις να ανοίξεις την πόρτα μου, να ρωτήσεις γιατί συνεχίζω να κολλάω στιχάκια στους τοίχους και φωτογραφίες στην πόρτα της ντουλάπας κι εγώ να σου πω ότι το χρειάζομαι μόνο και μόνο για να επικοινωνώ με τους τοίχους και τα έπιπλα μου, να γελάσεις – και μόνο μ' αυτό, αν το κάνεις να φαίνεται φυσικό, σου συγχωρώ τα “hola” του επόμενου μήνα- να πεις ε τι τον έχουμε τον γάτο αν όχι για να του παρα-μιλάμε και να γελάσουμε και οι δύο, γιατί ως τότε θα τον έχω σκοτώσει και θα τον έχω κάνει γάντια ύστερα από την 100η φορά που έριξε όλα τα βρακιά μου στο πάτωμα.