Ψηλή σηκώστε στέγη ξυλουργοί-Τζ. Ντ. Σάλιντζερ

"Εάν ή όποτε αρχίσω ψυχανάλυση, ελπίζω με το χέρι στην καρδιά ο ψυχίατρος να έχει τη διορατικότητα να προσκαλέσει κι έναν δερματολόγο στη συνεδρία μου. Κάποιον με ειδίκευση στα χέρια. Τα χέρια μου έχουν ουλές απ' το άγγιγμα ορσμένων ανθρώπων. Μια φορά, στο πάρκο, όταν η Φράνι ήταν ακόμα στο καροτσάκι, άπλωσα το χέρι μου στο χνουδωτό της κεφαλάκι και τ' άφησα πολλή ώρα εκεί. Μια άλλη φορά, στον κινηματογράφο Loew's στην Εβδομηκοστή Δεύτερη Οδό, με τον Ζούι στη διάρκεια ενός θρίλερ. Ήταν γύρω στα έξι με εφτά και είχε κρυφτεί κάτω απ' το κάθισμα για ν' αποφύγει να δει μια τρομαχτική σκηνή. Ακούμπησα το χέρι μου στο κεφάλι του. Ορισμένα κεφάλια, ορισμένα χρώματα και υφές ανθρώπινων μαλλιών, αφήνουν μόνιμα σημάδια πάνω μου. Και δεν είναι μόνο τα μαλλιά. Ένα βράδυ, έξω απ' το στούντιο, η Σάρλοτ πήγε να μου ξεφύγει τρέχοντας, κι εγώ άρπαξα το φόρεμά της για να τη σταματήσω, να την κρατήσω κοντά μου. Ένα κίτρινο βαμβακερό φουστάνι που λάτρευα, γιατί της έπεφτε υπερβολικά μακρύ. Έχω ακόμα ένα λεμονί σημάδι στην παλάμη του δεξιού μου χεριού. Ω Θεέ μου, αν υπάρχει κλινικός ορισμός για την περίπτωση μου, είμαι ένα είδος αντίστροφου παρανοϊκού. Υποψιάζομαι ότι οι άνθρωποι συνωμοτούν για να με κάνουν να νιώσω ευτυχισμένος."

Μερικές φορές διαβάζω κάτι και με γονατίζει. Δεν μπορώ να γίνω πιο ειλικρινής ή πιο περιγραφική. Νιώθω να καταρρέω εσωτερικά.
Στην αρχή καίνε τα μάτια μου. Μετά αόριστα, κάτι με ενοχλεί στο στομάχι, κάνω μια νευρική κίνηση στο πόδι. Νιώθω το τράνταγμα και πρέπει να σταματήσω να διαβάζω.
Και πάλι όμως με καταβάλλει μια νοσταλγική ησυχία. Ένα μούδιασμα ως τα ακροδάχτυλα που ψάχνουν (με ηττοπάθεια), το στυλό. Υποπτεύομαι ότι αν μπορούσα να μιλήσω αλλιώς, θα το έκανα.


Πριν αντιδράσετε-εσείς οι πιθανοί εναπομείναντες αναγνώστες-με υπεροψία ή κυνικότητα στην κρίση της λογιότητας μου, δοκιμάστε να περιγράψετε καλύτερα αυτές τις στιγμές της υπερευαισθησίας: τις στιγμές που υποφέρεις από υπερέκθεση σε Ωραιότητα. 
Αν μπορείτε να το κάνετε με λέξεις, με μουσική, με οτιδήποτε. Να με βοηθήσετε, δηλαδή.

Α! Και επίσης:

ΕΙΣ ΑΝΑΖΗΤΗΣΙΝ

Ψάχνουν, σου λέει, οι άνθρωποι
εναγωνίως την αλήθεια.
Τι κρίμα που του περιούσιού μας είδους
η τραγική πλειοψηφία – και μεταξύ αυτών
και κάποιοι λεπτεπίλεπτοι ακόμα –
κατασκευάζονται φριχτά χοντροκομμένοι.
Κι έτσι και την αλήθεια
χοντροκομμένη την αναζητούν.
Τσαλαβουτούν μ’ αρπαχτικές χερούκλες
ανυπόμονες, αδιάκριτες, χυδαίες,
ανάμεσα σε σώματα, νοήματα κι αισθήματα –
κατά προτίμηση, σε ξένα τιμαλφή –
με παραμορφωμένα τ’ ακροδάχτυλα
από τα τόσα αγγίγματα, που έμειναν αδιάβαστα
(ίσως να πρέπει πράγματι, να ’ναι κανείς τυφλός
για να αγγίζει ό,τι δε βλέπει)
και ασχημονώντας ταυτοχρόνως,
εναντίον αλήθειας και αφής,
αναζητούν τη Μέγα Αποκάλυψη
που θα χωρέσει στην παλάμη τους
(σημειωτέον δε, ότι το μέγεθος της χούφτας
είναι περίπου ίδιο μ’ εκείνο της καρδιάς).

Στο μεταξύ, μια σκόνη μικροσκοπική, ανεπαίσθητη,
αθόρυβα επαλείφει τις ράγες των δακτύλων μας
και αποκαθιστά το αρχικό μας αποτύπωμα.

Και είν’ αλήθεια
ότι μετά πεθαίνουμε.

Μιράντα Παπαδοπούλου-Χωρίς


Δηλαδή, εσάς δεν σας ενοχλεί αυτό;