καφενές "ο Ναργιλές": Raghava KK

Το πρακτορείο

Το πρακτορείο
θολό και κρύο
κάποιοι μιλάνε για παράξενες βροχές
και το ταξίδι
σαν άγριο φίδι
γεμίζει φόβο τις αδύνατες ψυχές

Απόψε μοιάζουμε κι οι δύο
πιο πίσω 'γω κι εσύ μπροστά
σα βραδινό λεωφορείο
που 'χει τα φώτα του σβηστά
για μας ο κόσμος δεν τελειώνει
για μας ο κόσμος αρχινά
μα της καρδιάς το μαύρο χιόνι
δε θα μας βγάλει πουθενά

Το πρακτορείο
Θολό και κρύο
κάποιοι μιλάνε για παράξενες βροχές
και το ταξίδι
σαν άγριο φίδι
γεμίζει φόβο τις αδύνατες ψυχές

Άντρα και γείτονα και φίλε
στη φτώχεια και στην προσφυγιά
μια παγωμένη σπίθα στείλε
να σου την κάνω πυρκαγιά
Κι αν δεν καείς έλα κατόπι
που δε θα μείνει πια κανείς
για να γίνουμε πάλι ανθρώποι
στο κήπο της Γεθσημανής

Ο καφενές

Μες στον δικό μας τον καφενέ,
καυγάδες, γέλια, κρασί και ζάλη,
εδώ πεθαίνουν έρωτες μεγάλοι
κι εμείς τους κάνομε τραγούδι κι αμανέ,
αχ ουρανέ,
πες μου το ναι,
κι έμπα κι απόψε στον δικό μας καφενέ.

Μες στον δικό μας τον καφενέ,
κουμάντο πάντα κάνανε άλλοι,
κι όσοι δε σκύψανε ποτέ κεφάλι,
ακριβοπλήρωσαν μια στάλα λευτεριά,
χίλια φλουριά,
μια δοξαριά
παίξε λυράρη μήπως βρω παρηγοριά.

Αχ! ο δικός μας ο καφενές
είναι μια μάνα που τη μαλώνω,
μα τηνε νοιώθω όσο μεγαλώνω,
κι ας μ' αποδιώχνει σαν τον ξένο να γυρνώ,
κι όταν πονώ
το δειλινό,
νοιώθω πιό μόνος κι απ' τ' αγρίμι στο βουνό.

Μες στον δικό μας τον καφενέ,
από τη σκόνη σαν θα χορέψεις,
πού 'ναι γεμάτη όνειρα και σκέψεις,
θα βάλω λίγη στην αρχαία μας πληγή,
πατώ τη γη,
αίμα να βγει,
που θα με πάρει μια θλιμμένη χαραυγή.